نوي شعرونه

يو    زۀ    بل   د  يار  غم    او   تنهايي   سپينه سپوږمۍ
کټ مټ   لکه   پۀ  شپو کې  لار   وهي سپينه سپوږمۍ

د تت ګل پۀ څېر ژوند مې ستا بېلتون کې ، نۀ خطا شوم
دوخت پۀ شپول کې ګير لکه چې شي شپينه سپوږمۍ

لا  اوس  هم   ستا  د   تورو  څڼو سپين مخ ياد تازه دى
لا  اوس  هم   تورو   شپوکې ځلا کړي سپينه سپوږمۍ

د   ښکلو    پۀ    بنډار    کې    ها    د    نور   ډکه څېره
د   ستورو    پۀ   محفل   کې  لکه ځي سپينه سپوږمۍ

جاويد   رڼا    ترې   غواړم   دوي  زما  شعر  راوړي  وايي
دا   ستا   د   غزل    توري   شرموي   سپينه  سپوږمۍ

مۀ  ځه  او  مۀ  ځه   زړۀ   وې دا ياره شوګير سترګوکې

څوځل  مې پوه   کړې پۀ   مانا  ياره شوګير سترګوکې

د    بېلتانۀ   لارې   اوږدې   دي ، دا   تازه   لۀ    زړګي

خبر   راوړى   اوښکو   بيا    ياره  شوګير   سترګو   کې

غمونه   شته ، يادونه شته او  هيلې شته   دي  پکې

ووايه    څۀ   نشته   زما ، ياره   شوګير   سترګو   کې 

دا   لېرېتوب  ، دا   تنهايي  او پۀ ښکلا   کې  کټ مټ

نن  شپه سپوږمۍکړي ستا آدا ياره شوګيرسترګوکې

هاغه   کۀ   حال   زما   پوښتي   نو   هوا   وايه ورته

لا يې مېشته دى تصوير ستا ياره شوګير سترګوکې

جاويده !   غم   څۀ  پټوې  پۀ يوې نرۍ شان موسکا

مات  زړۀ  راز  ښکاري دې صفا ياره شوګيرسترګوکې

نۀ اوسي مې  بل څوک  داسې  جانانه  دغۀ  زړۀ کې

بس  ستا  د حسن   شمعه  ده  روښانه  دغۀ زړۀ کې

چې  نۀ   راځې نظر ته دغه ځان مې ځان کې نۀ وي

راغلى  اوښتون  مې   دا  لۀ   ځانه   دغۀ   زړۀ   کې 

تېرى وکړم چې کومه ورځ لۀ قيد،شرط ستا هغه شپه

پۀ   تا   ږو   تر   سهار   وم    پرېشانه    دغۀ زړۀ کې 

ځان   ګورم    هنداره   کې   بيا هم تۀ راته ښکارېږې

د   عشق   دې   لېونتوب  ته يم حيرانه دغۀ زړۀ کې

اې   اوښکو    راورېږئ    لکه   رحم   پۀ   ما    وشو

يو    نور    دننه    راغى    لۀ    بارانه   دغۀ زړۀ کې

دا   لال  ما   لۀ   چا ځار کړ او هاغه هم مهربان دى

نور   تاته   څۀ   ځاى  نشته دى ارمانه دغۀ زړۀ کې

تۀ   ژوند   زما   چې   ژوند  راسره مل وي نو جاويده

بې     نيازه ، بې    پروا   يم  هر بلا نه دغۀ زړۀ 

يو  زۀ  بل د   يار  غم    او     تنهايي    سپينه   سپوږمۍ

کټ مټ  لکه  پۀ   شپوکې لار   وهي   سپينه  سپوږمۍ

د تت ګل پۀ څېر ژوند مې ستا بېلتون کې ، نۀ خطا شوم

دوخت پۀ شپول کې ګير لکه چې شي شپينه سپوږمۍ

لا  اوس  هم   ستا د  تورو  څڼو  سپين مخ  ياد  تازه دى

لا  اوس  هم  تورو  شپو  کې  ځلا کړي سپينه سپوږمۍ

د   ښکلـو   پۀ    بنډار   کـــې   ها   د   نور   ډکه    څېره

د  ستورو   پۀ   محفل   کې   لکه ځي سپينه سپوږمۍ 

جاويد   رڼا   ترې    غواړم   دوي   زما  شعر   راوړي وايي

دا   ستا   د   غزل   توري   شرموي   سپينه   سپوږمۍ



غزل

الماس   و  اوکه  ستوری يا  هاغې   لوېدلې  اوښکه    

چې  څار  ته  وه ولاړه  څو   شېبې  لوېدلې  اوښکه    

شبنم د ګل په پاڼه باندې ځل کا  که  په  سپين  مخ    

پړقيږي  يې  د  زړګي  درد   يا  ددې  لوېدلې  اوښکه       

چې زړه يوځلې مات  شي  رغېدو  هڅې  عبس  دي  

يار  چا   ده   رغولې   له     لېمې   لوېدلې    اوښکه    

په خپل حُسن مغروره ستم بس کړه په  دې  پوه شه  

چې رب سره غږيږي  نيمې  شپې   لوېدلې   اوښکه   

نن بيا به هاغه راشي او نن بيا به حال ، ماضي شي      

نن  بيا  به   خوار    جاويده    پټوې   لوېدلې   اوښک

غزل

چې کله ، کله   وې   منه   را    ياد    شي

چې  هېرومه  يې   لا   ښه    را   ياد   شي

چېرې    غمجن   انځور    چې    ووينمه

ماته   د   يار    تته    څېره    را     ياد    شي

که غم مې  خوري ما هم دی غم خوړلی

کله  د    ځان  کله    هاغه   را    ياد     شي

غټ  ګټ چې  پروت  په  وړو  کاڼو  ګورم

زما  په  حق  د   خان   قبضه   را   ياد    شي

وايي   هيڅکله    نه     هېريږي     له      چا

کومه  جمله چې  ښه   پخه   را    ياد   شی

دا   چې   وينا     کې      اسويلي    اوباسم

په  خاطره  کې    خاطره     را    ياد     شي

جاويد     د   مينې    چې    څېړنه       کوم

ماته د  خپل    ژوندون  کيسه  را   ياد  شي

  

غزل

ستا  دوه   سترګې  چې   ساقي  شي  کله  ،  کله

نو    غزل    مې     شرابي      شي     کله  ،  کله

چې  باران  به  وو   راتلې   خو  اوس چې  راشې

ښه   هوا   وي     باراني     شي      کله   ،    کله

کوم  یو  پل  د   ژوندانه  نه  وي  چې   هير   شي

يو  څوک   ژوند  او  زنده ګي   شې    کله  ،  کله

که  وي  څو  تورتم  ،  خو  دې  کې   ليد  له  پاره

د    رڼا    يو    څرک    کافي    شي   کله  ،  کله

ټول   مې   پوښتي   ما  دې  نوم   قدر  وانخيست

خو    دا   اوښکې     رسوايي    شي     کله ، کله

چې  يې هير کړي  ټول  ياداښت يې  ځي  نو ځکه

جـــاويد    حال   د   ليوني   شي    کله  ،  کله

چې يوه لمحه يې جسم ، روح او نه وي زړه بې غمه

له   داسې   غمه  به   څوک څنګه شي بيده  بې غمه

د  دغوو   خلکو او زما  ترمنځ   بلها    توپير   دی

زه  يم روژه خو هغوي څښي  رڼې   اوبه  بې  غمه

دی  دی  که نه دی لا خبر مې  له  وژونکي   رنځه

شي  به خبر که ما  کړي  دا  له  ژوندانه  بې  غمه

منم   له   غمه   شم   بې   غمه   د   اشنا   پر ليدو

ځکه  موسکا   کې   راته   ووې  نن هاغه بې غمه

د خپل بندي مارغه هر حال   څښتن   پالنه   کوي

زه  ستا بندي یم له بندي خپل نه شې  ته   بې غمه

ښه پرې پو هيږي را نجو تورې سترګې وژني جاويد

خو يار يې بيا ، بيا  لګوي  لا  تور  رانجه  بې غمه